Kolejny upadek rodzi pokusę, by już nie wstawać. Przyciśnięci ciężarem własnej słabości tracimy motywację do dalszej walki. Jezus wstaje, byśmy uwierzyli, że jak „sam cierpiał będąc doświadczanym, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom” /Hbr 2,18/

Płacz niewiele zmienia. Emocje opadną. Pozostanie szarość powszednich dni. Biada, jeśli dziś zapłakani nad śmiercią Chrystusa, jutro otrzemy łzy i pójdziemy dalej własną drogą, jak gdyby nigdy nic. Będziemy bardziej godni politowania niż skatowany Jezus z krzyżem na ramionach.

„Kiedy się chwieję, z radością się zbiegają, przeciwko mnie się schodzą obcy, których nie znałem” mówi Psalm 35. Jak mało różni się człowiek od tego sprzed tysięcy lat. Spojrzeć z góry na leżącego, podziwiać sycić oczy upadkiem innych. Golgota jest bliżej, niż nam się wydaje.